Las Vegas to ośrodek, którego główne dochody to siedem i jedenaście

Clarence „Ed” Edward Moffett

17.08.1980

Szkot, pod kiltem nie nosi bielizny; „Dobrze wyglądam nago”; pedał; dla zabawy napierdala z francuskim akcentem; gdyby mu się tak chciało, jak się nie chce; chuj na wieszaku; chyba za dużo przeklina; jego matka była dziewicą; Jezus Chytrus; drugi od końca, czyli syndrom dziecka środkowego; zalał mieszkanie piaskiem; papierosy tylko po seksie; którą ręką ci zajebie?; poliglota od siedmiu boleści; kot zerwał mu zasłony; kupił sobie większe łóżko, bo chyba nie będzie wiecznie samotny; ależ go to nie obchodzi; Chopin skończył się po Kill ‘em All, ale Etiudę Rewolucyjną to dobrą jebnął; zbieracz antyków; czołem o framugę; Ramsey może mu buty czyścić; w przyszłości chce być Beyoncé

Biega po kuchni zawsze w białym fartuchu, żeby wyglądać bardziej profesjonalnie. W końcu sam do tego doszedł, bez dosłownego wchodzenia komuś w dupę. Dlatego teraz pozwala sobie na darcie ryja na wszystkich podwładnych, aby przypadkiem nie zapomnieli, gdzie ich miejsce. Przecież skoro jemu się udało, a tamte kucharzyny zamiast rozkręcać własny biznes, nadal tkwią uczepione na jego sznureczkach, to coś gdzieś musi inaczej być poukładane. Teraz tylko problem, czy wszystko leży w nieposkromionym geniuszu Clarence’a, czy może w głupocie reszty otoczenia?

                Przez pierwsze cztery lata życia był ulubioną przytulanką rodziny. W końcu najmłodsze z piątki dzieci, takie to urocze i pucołowate, wszystkie ciotki na usługi, pozostawało mu tylko przebieranie w ofertach. Do czasu. Coś się kończy, coś się zaczyna. Rozpoczął się szósty etap w życiu rodziny Moffett, zgrabnie nazwany Gabrielle (po babci, naturalnie), zaś dla Eda zostało zakończone życie we własnej sypialni z samolotem zwisającym na sznurku. Cała uwaga odwróciła się od jakże niegdyś przesłodkiego Clarence’a i skupiła na siostrzyczce. Wtedy po raz pierwszy i ostatni uznał, że rodzina go nie kocha. W ogóle nikt go nie rozumie. Do dnia dzisiejszego tkwi w tym przekonaniu, tylko że zamiast zwalenia to na młodzieńczy bunt, wszyscy zgodnie stwierdzili, iż z Eda wielki, wiecznie obrażony, wyzyskujący dzieciak. Do tego przez większość rozmów telefonicznych tkwiący w stanie upojenia alkoholowego. Przez to spotkania rodzinne ograniczono do minimum, a i Clarence się z tego powodu nieszczęśliwy jakkolwiek nie wydaje.

                Wolny od wysyłania świątecznych kartek babciom, wujkom, kuzynom oraz innym wodom po kisielach, skupił się na karierze. Najpierw otworzył bar, potem nauczył się nie posypywać potraw surowymi przyprawami, by z dnia na dzień zostać szefem kuchni Jasmine oraz właścicielem jednej z najlepszych restauracji w Las Vegas.

                Najlepszej bezapelacyjnie, według jego mniemania.

                Rzadko kiedy można mu zaufać. Należy do osób, które przyczepią się do karku, wyssą co najlepsze i pozostawią bez niczego. Pluskwa. Wiecznie gwałtowny, nie byłby sobą, gdyby wokół nie narobił hałasu przy najdrobniejszej okazji. W zwracaniu uwagi pomaga mu niezawodny perfekcjonizm. Żadne danie nie opuści kuchni, dopóki sos nie będzie rozlany w perfekcyjnej kompozycji z pomarańczami. A jak nie dociera, to jeszcze opieprzy twórcę tego szatańskiego dzieła. Ucieka od wszystkiego, co brzydkie oraz stroni od osób, które nie przeszły jego dokładnej, kilkusekundowej selekcji. Bo znajomych i rozmówców dobiera skrupulatnie. Chciałby być gwiazdą estrady, póki co świeci najjaśniej wśród garów i patelni.

                Facet wysoki jak brzoza, co mu jednak nie za bardzo pasuje, bo życie utrudnia. Guzów na czole miał od groma, a i poruszanie się komunikacją miejską zbyt wygodne przez to nie jest, no a przecież prawo jazdy to za dużo roboty.

                I  tak już na koniec pamiętaj — zostaniesz przez niego bezwzględnie oceniony.

[Dobry. Na gifie James Franco grający Jamesa Deana w „Buntowniku z wyboru”. Zaklepany jest wizerunek Deana, żeby nie było problemów. Na wątki, powiązania i wszystko inne chętna jestem. Mam nadzieję, że się przyjmie.]