"Naj­podlej­szy z ludzi to ten, które­mu spełniły się wszys­tkie marzenia."

Evelyn Ophelia Barlow 

Wyobraź sobie, że cofasz się w czasie, by spotkać dziecko, o tych samych oczach, które Ty posiadasz, noszące takie samo imię i uśmiechające się w ten sam sposób. Wyobraź sobie, że pochylasz się nad nim, kładziesz dłoń na jego ramieniu i pytasz: 

"Kim będziesz w przyszłości, dziecko?"
A gdy ono odpowie Ci jednym słowem, czasem po krótkim namyśle, poczujesz  radość lub smutek. Radość, jeśli naprawdę stałeś się tym, kim miałeś być już od urodzenia. Smutek, gdy zdasz sobie sprawę, że nie tak miało się to wszystko potoczyć... 

***

Urodziła się dwudziestego ósmego lutego tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego trzeciego roku, niemal dziesięć minut przed północą. Zima była mroźna, a ulice zasypane gęstym śniegiem. Dumny Frank Barlow, detektyw policji w jednym z komisariatów Chicago, trzymał swoje drugie dziecko w rękach z wymownym uśmiechem na ustach. Obok niego na szpitalnym łóżku leżała Natalie, prosta sprzedawczyni z odzieżowego, trzymając za rękę zdziwionego trzyletniego Teddy'ego. Właśnie doczekał się młodszej siostry. 

Wychowała się na ulicach Chicago. Wiedziała, co to strach, wiedziała, co to radość. Jej rodzina była tak normalna, jak tylko to możliwe. I była za to wdzięczna, modliła się, by tak zostało. Nie potrzebowała żadnych rewelacji, nie dopuszczała do siebie myśli, że kiedyś być może to wszystko się posypie. Publiczna szkoła, szkółka niedzielna... Dorastała tak, jak każde amerykańskie dziecko na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych tamtego wieku. Aż nadszedł okres dojrzewania, dla wielu czas buntu, pijaństwa i poznawania prawdziwego "ja". Jej dotyczył tylko ten trzeci aspekt dorastania. Mniej więcej w wieku trzynastu lat odkryła, że potrafi śpiewać. Na początku tłumaczyła sobie, że to tylko jej wymysł, że nigdy nie będzie jak Whitney Houston, której piosenki leciały w jej pokoju na okrągło. Talent zauważyła nauczycielka muzyki i od razu zaproponowała jej miejsce w szkolnym chórze. 

 Nadszedł okres studiów. Prawdziwy egzamin z życia dla młodego człowieka, pora na obranie nowej ścieżki. W tamtym czasie również okres wielkiego boomu na młodziutkie wokalistki po szkołach muzycznych, niekoniecznie utalentowane, ale nieźle kręcące tyłkami. Dlatego po kilku nieprzespanych nocach podjęła najgorszą decyzję w swoim życiu. Złożyła papiery na socjologię. Tata niezbyt przejmował się tą decyzję, mama była bardzo zadowolona z dojrzałego wyboru córki, która wreszcie porzuciła dziecięce marzenia. A brat był pochłonięty przygotowaniami do ślubu. Niepotrzebnie, bo po ośmiu latach rozwiódł się z tą kobietą i przeprowadził się do San Francisco, by wieść mało konkretne życie z mężczyzną, który robi karierę jako sprzedawca używanych samochodów. Można i tak. 

Dwa lata samotnej tułaczki po świecie, zaraz po otrzymaniu dyplomu były wyczerpujące i niezbyt owocne. Nadal głównie na utrzymaniu rodziców, wędrowała od Nowego Jorku aż po Los Angeles, zahaczając raz o Londyn. Szukając swojego miejsca. W końcu koleżanka przemówiła jej do rozsądku, że dorabianie w butikach i wynajmowanie kawalerki od Meksykanina nie jest sposobem na życie. Poszła za jej radą i zaczęła szukać pracy.
Wylądowała w Las Vegas. Miasto hazardu, wiecznej zabawy, całonocnej gry. Seksu, alkoholu, wieczorów kawalerskich i bankructwa. Czy to miejsce, w którym można zacząć układać sobie życie? Co prawda, ma pracę. Śpiewa do kotleta i drinka w kasynie i hotelu. Jakby nie patrzeć - robi to, co od zawsze kochała. Dach nad głową też ma, bo zapłata wiąże się z ciasnym pokojem hotelowym w części dla personelu. Przynajmniej jest kablówka i prysznic. Co z założeniem rodziny? Tego tematu starannie unika podczas rozmów. Na szczęście nie przeprowadza ich zbyt wiele. Mało kto interesuje się przynudzającą kobitką zbliżającą się do trzydziestki, która nie ma nic do zaoferowania prócz masy coverów. Nawet tańczyć nie potrafi, gdyby to umiała, już dawno robiłaby furorę w rewii. 

Wraca do swojego pokoju po występie o różnych porach, by paść na łóżko i odespać stracony na pracy czas. Zanim jednak to zrobi, wypija parę kieliszków jakiegoś fikuśnego alkoholu, doprawiając się po wcześniejszych drinkach. Gdzieś trzeba topić smutki, skoro nikt nie zamierza słuchać o zaprzepaszczonej szansie, niespełnionych marzeniach i oddalonej ponad 1,8 tys. mil rodzinie. Nie licząc brata w sąsiednim stanie, choć ten zapewne też nie ma się najlepiej, zważając na jego usposobienie. Dlatego pozornie jest zadowolona, że nie ma faceta. Pozornie, bo przeraża ją zdanie, które zapamiętała z widzianego filmu. O ile dobrze usłyszała kwestię Cameron Diaz, kobieta po trzydziestce prędzej zginie uderzona przez meteoryt niż wyjdzie za mąż. Nigdy nie sprawdzała, czy ta osobliwa teoria to prawda. Woli wmawiać sobie, że to nie dla niej. Że jest jej dobrze tak, jak jest. Guzik prawda.
***
Evelyn Barlow, lat dwadzieścia dziewięć. Spotkasz ją, kiedy głosem umila gościom czas podczas jedzenia kotleta, obstawiania zakładu u krupiera czy przesiadywania w barze. Popadająca w alkoholizm przyszła stara panna, o szaroniebieskich oczach. Marząca o chociaż jednej parze butów od Prady i podkreślająca usta bordową szminką, zawsze tej samej marki. Kobieta-widmo. Jedna z nas, ludzi dwudziestego pierwszego wieku. 

***

[Nie chcę wpisywać się w schematy, ale... Nie, nie, to nie tak miało wyjść. Mam tylko nadzieję, że nie jest tak źle. I że będę się tutaj dobrze bawić, bo mało jest dobrych blogów. Jestem otwarta na wątki i powiązania, oj tak. Kartę będę uzupełniać. I dodam jeszcze tylko, że też jestem świeżakiem, tak dla pewności.]