Nigdy nie będziemy jak Bonnie i Clyde.

johnny depp makes love not war

GRISHA

Григорий Григорьевич Зайцев

Grigoriy Zaytsev

1973 rok, 30 grudnia, radziecki mrok  |  Санкт-Петербург  |  główny prawnik korporacji MGM Resorts International, do której należy Bellagio  |  dobry zły człowiek  |  to twoja wina, Nadehzdo Ivanovna, że mnie jutro znajdą z przestrzelonym łbem  |  Fluvoxaminum  |  my z bratem nic wspólnego nie mamy, nawet innej płci jesteśmy  |  Dunhille  |  jak polubić cokolwiek  |  VSD  |  kiedyś się wykończy  |  seks  |  ostatnia faza stresu wg. Selyego  |  z każdym był po imieniu, z niejednym pił kawę  |  osiągnął już wszystko  |  apartament w Bellagio na własność  |  bagno, kurwa, a ja w tym bagnie  |  Harvard  |  bezsenność  |  a każdy inny na jego miejscu, to by się, pani, zesrał ze szczęścia

Błyszczą w wiosennym słońcu lakierki od Armaniego,

garnitur za osiem tysięcy czym byłby bez paska drogiego.

Zegarek też nie tandeta, koszula de luxe z wólczanki

i złote sprzączki w mankietach, w blasku pięknego poranka.

Grisha jest dumą wysoko postawionej petersburskiej rodziny, znacie to - nie obwieszona złotem ruska mafia, toporna i przaśna jak toporny i przaśny Kamaz na rosyjskich bezdrożach, ale pełna kultura, dobre maniery, zawoalowane brudne interesy i cała reszta cudowności oferowanych przez współczesną arystokrację. Dobry synek robi robotę, pomnaża miliony, co wieczór zatrzymuje sobie dopływ krwi do mózgu mocno związaną muszką i raczy się najlepszymi koniakami i łyskaczami w barze kasyna. Łazi w kółko z kieliszkiem i pierdoli w anus zalecenia swojego psychiatry. Że tam niby kiedyś przesadzi z koniaczkiem i zejdzie z tego świata w marmurowym kiblu, bo na ulotce wyraźnie napisano - nie zalewaj mordy, kretynie, zdecyduj się, czy chcesz leczyć depresję, czy podążać ku alkoholizmowi.  Gdyby tylko nie ta blokada w mózgu, ta obtrącona główka wbitego dostatecznie głęboko gwoździa, gdyby nie obawa o powtórkę z rozrywki, już dawno zrobiłby z tego złotego kibla krwawą łaźnię. Ale nie. Cztery lata temu też wiedział, jak nie spieprzyć roboty i uderzyć głową do przodu ku anielskim chórom, ale musiał mu jeszcze zostać ten jedyny przyjaciel, najlepszy na świecie, samo dobro i szósty zmysł, który o trzeciej nad ranem zdecydował się na wizytę w odjebanym apartamencie i zepsuł plan doskonały. A miało być tak pięknie, została paskudna blizna na całej długości prawego przedramienia. Że niby po superpoważnej operacji, sraty-taty, gówno prawda. 

Grisha od zawsze był taki trochę dziwny. Okoliczne emerytki nie uważały go za zjadacza kotów, a on sam nie biegał z toporem po lesie, ale już jako naprawdę młody chłopak nie zapowiadał się na kogoś, kto przez życie przejdzie tanecznym krokiem. Z piruetem na zakończenie. Przenośnia, bo dosłownie właśnie na to wszystko wskazywało. Słynny lekarz, słynny prawnik, słynny fizyk czy słynny baletmistrz, rodzinie było wszystko jedno, chodziło głównie o przymiotnik słynny przed profesją. Wszyscy tam są słynni, o wszystkich pisze wikipedia, o wszystkich napierdalają w głównym wydaniu dziennika. Kto by się tam przejmował jakąś tam miłością i wsparciem, po co, bardziej widać karierę, Armaniego, diamenty, uściski dłoni możnych i lans. I rósł przyszły słynny baletmistrz pod presją bycia najlepszym, władania światowymi scenami i zbierania zaszczytów, pogrążając się coraz bardziej w swojej własnej paranoi - cichej, przyczajonej, gigantycznej. Znęcał się nad swoim ciałem w imię wyższej idei, wmawiał sobie głodne kawałki o wielkiej pasji, srał ogniem piekielnym, żeby tylko przypadkiem ktokolwiek inny nie został wybrany do żadnej głównej roli w przygotowywanym przez najlepszą szkołę baletową przedstawieniu. Młoda gwiazda zgasła szybko, kiedy frustracja w końcu dała o sobie znać, zgasła i przepadła, pozostawiając go bez żadnego punktu zaczepienia.

Gdyby najlepszą uczelnią świata była kambodżańska filia uniwersytetu zajmującego aktualnie w rankingu miejsce w ósmej setce, Grisha tę właśnie szkołę skończyłby z wyróżnieniem i najdłuższym uściskiem dłoni rektora w historii szkolnictwa wyższego. Znów był w swoim żywiole, kiedy święcił triumfy na Harvardzie, a jego ego mogło prężyć się dumnie przed zgromadzoną publicznością. Zawsze trzeba grać pierwsze skrzypce. Bo tak. Bo to bardzo dobrze i długotrwale zamyka ryj wewnętrznej pustce, totalnej emocjonalnej próżni. Jest wspaniale, kiedy napcha się tam wspomnień zaszczytów i wielkiej ekscytacji byciem numerem jeden, cudownym powrotem do łask rodziny. Później ekskluzywna posada w MGM, kariera prze do przodu, cała rzesza ichniejszych prawników zostaje w tyle, bo na czele wyścigu szczurów staje Grigoriy Zaytsev i wszystko jasne. Klarowne, poukładane, nie pogadasz. I tak żre te antydepresanty, miażdży kolejnych przeciwników na sali sądowej, zapija to wszystko odpowiednią ilością koniaczków i winek za tysiące dolarów od butelki, wgniata podeszwą wypastowanych lakierków w ziemię wszystkich podstawiających się. Kiedyś pewnie zrobi coś ze swoim życiem, na razie nie ma na to siły, bycie człowiekiem sukcesu pochłania zbyt wiele energii, zwłaszcza jeśli nawet przez sekundę swojego żałosnego życia nie czuło się zadowolonym z siebie, tak całkiem organicznie, nie wmawiając sobie niczego.

Wisi bankier na krawacie, wisi, oj, wisi,

gawiedź zamiast mówić pacierz szydzi, oj, szydzi.

Wisi bankier, gałąź trzeszczy, trzeszczy, oj, trzeszczy,

na pohybel tłuszcza wrzeszczy, wrzeszczy, oj wrzeszczy.

[Zapraszam do wątków, powiązań i wszystkiego, co sobie tylko wymarzycie :)]