It's time to leave this town, it's time to steal away

Walter Thompson

urodzony 23.12.1981 w samym centrum Las Vegas

ważniejszy członek lokalnej mafii

nadzorca dilerki narkotyków w kasynie

barman w The Bank

Z pewnością nikt z tak licznych klientów klubu, od niechcenia proszących barmana o mocniejszego drinka, nie zdaje sobie sprawę, z kim ma do czynienia. Nie obchodzi ich to, przychodzą tu tylko bezwstydnie pogapić się na roznegliżowane panienki, choć na chwilę zapomnieć o żonie czy dzieciakach, może zapalić skręta i przez jedną, cudowną noc uwolnić się od całego swojego gówna. Z każdą kolejną wlaną w siebie szklanką whiskey, ich języki rozplątują się w zadziwiający sposób, otóż wielcy panowie raczą swoimi smutnymi historiami najbliższą w tej chwili im sercu osobę. Jego, w rzeczy samej. Barmana w The Bank, osobę szarą i zwyczajną wyłącznie z pozoru. 

Któż w końcu mógłby przypuszczać, że ten cichy, stojący za barem mężczyzna, jest jednocześnie zaufanym człowiekiem szefa największej, miejskiej mafii, jego prawą ręką i pośrednikiem w kontaktach z zarządem Bellagio. Pytany o to wielokrotnie, po prostu wzrusza ramionami i odpowiada rzecz najzwyklejszą pod słońcem. Lubi swoją pracę, tak po prostu. Nalewa drinki, uśmiecha się do dziewczyn, z chęcią wysłucha kolejnej, tragicznej historii. Jest prostym człowiekiem, nie potrzeba mu włoskiego garnituru czy kubańskiego cygara, nie tak załatwia interesy. Nie przyznałby się do tego, ale lubi mieć wszystko pod kontrolą, dopięte na ostatni guzik. Tylko jako zwykły, szary człowieczek, może dokładnie dozorować podlegających sobie dilerów, często nawet nie zdających sobie sprawy z jego istnienia, o tożsamości nie wspominając. Walter jest z natury cichy, jego oczy są oczami szefa. Dokładnie pilnuje biznesu, w razie potrzeby nie boi się podjąć drastyczniejszych kroków, w końcu interes mafii jest najważniejszy. Już kilka lat temu szefostwa doszły do porozumienia w sprawie monopolu narkotykowego, Thompson sprawdza więc jednocześnie, czy druga strona wywiązuje się z umowy.

Sam mężczyzna nie lubi mówić o sobie, woli pozostać w cieniu, niezauważony przez tłum. Chętnie słucha innych, często sam prowokuje do rozmowy, wyłapując przy tym mniej i bardziej ważne szczegóły, mogące zaciekawić swoich przełożonych. Ciężko wyprowadzić go z równowagi, jest człowiekiem nad wyraz spokojnym. Jego nieludzkie opanowanie nie raz przydaje się w sytuacjach kryzysowych, w ciągu zaledwie kilku sekund jest w stanie wymyślić jakiś zapasowy plan czy rozwiązanie. Z pozoru bardzo miły z niego człowiek, nie pozbawiony ogłady, można by zaryzykować stwierdzenie szarmancki. Oczywiście nie oznacza to, że nie jest w stanie z zimną krwią kogoś zabić, po prostu nie afiszuje się tym wokoło, przez przypadkowych ludzi woli być postrzegany za nieszkodliwego. W rzeczywistości bezlitosny z niego drań, choć nie całkowicie pozbawiony moralności. Przenigdy nie skrzywdziłby dziecka, regularnie przelewa niemałe kwoty na konta publicznych fundacji. Sam się z tego śmieje, woli nie odpowiadać przed sobą na pytanie, dlaczego tak robi. Jakaś tam część jaźni podpowiada mu, że to jeszcze jakaś niezlepiona blizna z dzieciństwa cały czas ma wpływ na jego życie, szybko woli jednak otrząsnąć się z tych myśli. Nie lubi rozpamiętywać przeszłości, wypytywany o nią, łatwo się irytuje, pryska wówczas czar wewnętrznego spokoju. Wystarczy tylko go sprowokować do bójki, na pięści, na noże. Ceni sobie swój honor, nie pozwoli podważać autorytetu, jasno daje do zrozumienia, kto tu rządzi. Nie myśli wtedy o potencjalnych konsekwencjach, ma zamiar tylko dorwać skurczybyka, który go wyzwał, dokopać mu i publicznie upokorzyć. Kocha te chwile czystego szaleństwa, właśnie wtedy czuje, że prawdziwie żyje, że nie ma takich barier, których nie zdołałby przełamać. Gdy adrenalina opadnie, ponownych doznań szuka na dnie butelki, w kobiecych ramionach. Ciężko tak na prawdę go poznać, trudno przełamać jego wewnętrzną skorupę, chcącą oddzielić jego prawdziwą istotę od innych. Nie ufa nikomu, tak właśnie nauczyła go ulica. Z wirtuozerią mami, karmi przeróżnymi wizjami, kłamie. Jedyną osobą, którą tak naprawdę dopuścił do swojego wnętrza była Juliette, kolejny duch przeszłości. Ona jedna nie zraziła się widoku, nie, z pozoru nawet go zaakceptowała, w końcu jednak zostawiła, ostatecznie grzebiąc nadzieje mężczyzny. Od tamtej pory nie ma już złudzeń na normalną przyszłość, jeszcze sumienniej przykłada się do swojego zajęcia. Pracoholik z niego, wśród natłoku uciekający od personalnych problemów, z pewnością nie najłatwiejszy do polubienia. Choć w dobre dni całkiem niezły z niego towarzysz, może co prawda nie brechtający z się z głupiego żartu na pół sali, ale z pewnością interesujący i skłonny do jakiegoś tam szaleństwa.

Nosi w sobie wiele sekretów, może zbyt dużo jak na jednego człowieka. Nie wspomina o swojej przeszłości, ktoś tam jednak kiedyś dokopał się do jego akt. Thompson dorastał w domu dziecka, kilka razy miotał się po rodzinach zastępczych. Sam jednak unika tego tematu jak ognia, jego oczy stają się wówczas może trochę puste, może przerażająco smutne. Nikt nie wspomina również o uroczej, drobnej blondynce, z którą cztery lata temu Walter wszedł w święty związek małżeński, a która dwa lata później zwiała do Chicago.

I choć może z boku tego nie widać, nie taki zły z niego człowiek, chciałoby się powiedzieć taki, jak każdy. Zamieszkuje starą kamienicę na obrzeżach miasta, w piwnicy pilnie dogląda zielonych krzaków, potrzebnych mu tylko na własny użytek. Jego mieszkanie rozbrzmiewa klasycznymi nurami Chopina czy Straussa, a wszechobecne regały uginają się pod ciężarem niezliczonej ilości książek. Gdzieś na podłodze leżą kiepy, w zmywaku pełno jest brudnych naczyń, jednak nikt nie narzeka. Ani Thompson, ani jego opasły, psi kompan - podstarzały jamnik Waltz. I choć kumple śmieją się, że to z pewnością nie odpowiedni zwierzak dla gangstera, Walter w życiu by się go nie pozbył. W końcu jest to jedyna pamiątka, jaką Ona zostawiła po sobie.

[boziu, mam nadzieję, że nie wyszedł z niego jakiś tam smętek, ja już Wam mówię, że Walter jest typem człowieka, który chętnie skoczyłby z kimś na piwo, nawet jeśli sam o tym nie wie. Kłaniam się nisko, mam nadzieję że postacią nie naruszyłam za bardzo jakiś struktur kasynowo-mafijnych, jakby co, zmienię]